Βαθιά κάτω από της γης το χώμα ο Δαίμονας παραμονεύει.
Κάπου ξυπνά, μάγμα ταξιδεύει με απίστευτη ταχύτητα προς την επιφάνεια.
Το ηφαίστειο ξερνά. Λάβα ρέει προς όλες τις κατευθύνσεις με απόλυτη βία.
Στο δρόμο της καταστρέφει τα πάντα, κάθε εμπόδιο είτε το υπερπηδά, είτε το παρακάμπτει.
Στο τέλος το θαύμα έχει συντελεστεί.
Καινούργια γη, νερό που θα κατακρημνιστεί, τα θεμέλια όπου θ’αρχίσει η ζωή έχουν μπει.
Κι όπως η λάβα, έτσι η ζωή και η ζωή των ανθρώπων ρέει με βία.
Κάθε στιγμή διαλέγει κατεύθυνση.
Αμέσως η κάθε επιλογή αποκλείει όλες τις άλλες, δηλαδή απόλυτη βία.
Και είναι πάντα η καλύτερη γιατί απλούστατα θα’χε γίνει κάποια άλλη στη θέση της (η βασική θέση του υπαρξισμού).
Τα παλιά τα χρόνια ένας νεαρός πρίγκηπας έφυγε από τις πόλεις και τα χωριά των ανθρώπων
και διάλεξε για κατοικία του τα ινδικά δάση. Έμεινε εκεί για δεκαετίες, βυθισμένος περισσότερο από τους μεγάλους ωκεανούς.
Σ’αυτό το βάθος πολέμησε όλες τις εσωτερικές του συγκρούσεις,
όλους τους δαιμονές του, νικώντας τον έναν μετά τον άλλον.
Αναζητούσε τη φώτιση, την απόλυτη αλήθεια, την απόλυτη ελευθερία,την ειρήνη αν θέλετε.
Και αφού βγήκε νικητής απ’όλες τις μάχες ένιωσε ένα κενό μέσα του,
ένα λάθος και συνέχισε την αναζήτησή του. Ώσπου μια μέρα στην όχθη του διπλανού ποταμού είδε μερικούς αγρότες με τα ζώα τους.
Και τότε η φωτισή του ήρθε.
Γιατί είδε τον καθημερινό τους αγώνα, τον καθημερινό τους πόλεμο για την ύπαρξη.
Είδε ακόμα και τα ζώα που θα σφαγιάζονταν για να τραφούν οι άνθρωποι
και βρήκε νόημα ακόμα και σ’αυτό που μέχρι τώρα απέφευγε.
Έτσι διάλεξε τον δρόμο του ο πεφωτισμένος, στη σκλαβιά των συνανθρώπων του.
Κάποτε έθεσα το εξής ερώτημα.
Όταν κοιτάμε πίσω στεκόμενοι κάτω από τ’αστέρια, μπροστά στη θάλασσα,
ή ενθυμούμενοι νοσταλγικά παλιές στιγμές κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο.
Πόσο μακριά φτάνουμε στ’αλήθεια;
Ίσως στα παιδικά μας χρόνια, ή μήπως πιο πριν στην μήτρα,
ίσως ακόμα πολύ πιο πίσω στην εποχή που αλλόκοτα πλάσματα πλανιόταν αέναα στους ωκεανούς.
Λάθος.
Κοιτάμε το Δαίμονα πριν απ’ τη γέννηση των άστρων, πριν απ’την αρχή του χρόνου.
Για λίγες στιγμές ξεγελιόμαστε, θαρρούμε πως είμαστε ελεύθεροι,
πως του ξεφύγαμε, πως επιτέλους βρήκαμε την ειρήνη.
Ο Δαίμονας παραμονεύει.
Κάπου ξυπνά, μάγμα ταξιδεύει με απίστευτη ταχύτητα προς την επιφάνεια.
Το ηφαίστειο ξερνά. Λάβα ρέει προς όλες τις κατευθύνσεις με απόλυτη βία.
Στο δρόμο της καταστρέφει τα πάντα, κάθε εμπόδιο είτε το υπερπηδά, είτε το παρακάμπτει.
Στο τέλος το θαύμα έχει συντελεστεί.
Καινούργια γη, νερό που θα κατακρημνιστεί, τα θεμέλια όπου θ’αρχίσει η ζωή έχουν μπει.
Κι όπως η λάβα, έτσι η ζωή και η ζωή των ανθρώπων ρέει με βία.
Κάθε στιγμή διαλέγει κατεύθυνση.
Αμέσως η κάθε επιλογή αποκλείει όλες τις άλλες, δηλαδή απόλυτη βία.
Και είναι πάντα η καλύτερη γιατί απλούστατα θα’χε γίνει κάποια άλλη στη θέση της (η βασική θέση του υπαρξισμού).
Τα παλιά τα χρόνια ένας νεαρός πρίγκηπας έφυγε από τις πόλεις και τα χωριά των ανθρώπων
και διάλεξε για κατοικία του τα ινδικά δάση. Έμεινε εκεί για δεκαετίες, βυθισμένος περισσότερο από τους μεγάλους ωκεανούς.
Σ’αυτό το βάθος πολέμησε όλες τις εσωτερικές του συγκρούσεις,
όλους τους δαιμονές του, νικώντας τον έναν μετά τον άλλον.
Αναζητούσε τη φώτιση, την απόλυτη αλήθεια, την απόλυτη ελευθερία,την ειρήνη αν θέλετε.
Και αφού βγήκε νικητής απ’όλες τις μάχες ένιωσε ένα κενό μέσα του,
ένα λάθος και συνέχισε την αναζήτησή του. Ώσπου μια μέρα στην όχθη του διπλανού ποταμού είδε μερικούς αγρότες με τα ζώα τους.
Και τότε η φωτισή του ήρθε.
Γιατί είδε τον καθημερινό τους αγώνα, τον καθημερινό τους πόλεμο για την ύπαρξη.
Είδε ακόμα και τα ζώα που θα σφαγιάζονταν για να τραφούν οι άνθρωποι
και βρήκε νόημα ακόμα και σ’αυτό που μέχρι τώρα απέφευγε.
Έτσι διάλεξε τον δρόμο του ο πεφωτισμένος, στη σκλαβιά των συνανθρώπων του.
Κάποτε έθεσα το εξής ερώτημα.
Όταν κοιτάμε πίσω στεκόμενοι κάτω από τ’αστέρια, μπροστά στη θάλασσα,
ή ενθυμούμενοι νοσταλγικά παλιές στιγμές κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο.
Πόσο μακριά φτάνουμε στ’αλήθεια;
Ίσως στα παιδικά μας χρόνια, ή μήπως πιο πριν στην μήτρα,
ίσως ακόμα πολύ πιο πίσω στην εποχή που αλλόκοτα πλάσματα πλανιόταν αέναα στους ωκεανούς.
Λάθος.
Κοιτάμε το Δαίμονα πριν απ’ τη γέννηση των άστρων, πριν απ’την αρχή του χρόνου.
Για λίγες στιγμές ξεγελιόμαστε, θαρρούμε πως είμαστε ελεύθεροι,
πως του ξεφύγαμε, πως επιτέλους βρήκαμε την ειρήνη.
Ο Δαίμονας παραμονεύει.
